De Droomwijk groep Bouwlust in Den Haag heeft haar visie en ideeën gedeeld binnen een stedenbouwkundig project in hun wijk. De huizen in de naoorlogse wijk Den Haag Zuid-West aan de rand van de stad zijn dringend aan renovatie toe. Sommige woningen zullen worden gerenoveerd, maar vele zullen ook worden gesloopt en vervangen door nieuwbouw. Ook het grote verpleeghuis naast het ontmoetingscentrum aan het Randveen in Bouwlust wordt vervangen. 

De gemeente organiseerde overlegbijeenkomsten om mensen te informeren over de verschillende fasen van het project. Maar omdat deze bijeenkomsten ‘s avonds plaatsvonden, waren er nauwelijks ouderen aanwezig. Ouderen vreesden dat hun stem niet gehoord zou worden. 

Daarom nodigde de Droomwijk groep beleidsmedewerkers en projectleiders van de gemeente en de woningcorporatie uit voor een van hun groepsbijeenkomsten. 

Voor de bijeenkomst werden de randvoorwaarden gezamenlijk vastgesteld. De uitwisseling was gepland als een open groepsgesprek. Afgesproken werd dat er geen lezing met dia’s of iets dergelijks zou plaatsvinden. De projectleiders werd gevraagd om met een open blik in de groep te komen met de intentie om van de ouderen te leren. 

De projectmanagers brachten prints van de plannen mee naar de bijeenkomst en legden ze uit aan de deelnemers. Zij kregen de kans om hun mening in te brengen en feedback te geven. Er werd onder meer gesproken over “veiligheid” en “toegankelijkheid”. De deelnemers waren bijvoorbeeld van mening dat de geplande half- ondergrondse parkeerplaats niet leeftijdsvriendelijk of veilig was. Verder deden de deelnemers 

suggesties met betrekking tot de planning van voorzieningen, zoals het gezondheidscentrum, het kinderdagverblijf en cafetaria. Deze waren gepland aan de buitenkant van het flatgebouw met de ingang aan de hoofdstraat. De deelnemers zeiden dat ze deze liever aan de binnenkant zouden zien, met het gezicht naar de buurt. Vanuit hun perspectief zou dit meer een buurtgevoel, veiligheid en gebruiksgemak geven. Deze benadering was heel nieuw voor de projectmedewerkers. Het bleek dat zij meer denken in termen van financiële haalbaarheid dan in termen van een empathische leefomgeving voor de bewoners. 

De bijeenkomst was een voorbeeld van hoe de dialoog tussen de gemeente en de bewoners verbeterd kan worden. In een kleine setting voelt bijna iedereen zich veilig om een inbreng te leveren en gehoord te worden. De projectleiders kwamen naar de bewoners in plaats van andersom, en de bewoners kregen het podium.